Los propios dioses

Novela de Isaac Asimov, (Rusia, 1920-EEUU, 1992), publicada en 1972 e gañadora dos premios Nébula, de 1972 e Hugo e Locus, de 1973.
O título corresponde a unha cita que o autor alemán Firedrich Schiller (1759-1805) pon en boca da heroína francesa Jeanne d'Arc (Xoana de Arco) no seu drama A doncela de Orleans: "Contra a estupidez, os propios deuses loitan en van."
Foi a primeira novela de Asimov premiada con algún dos premios máis importantes da literatura de ciencia ficción. Posteriormente recibiría premios de carácter retroactivo pola súa serie das Fundacións.

Isaac Asimov especula nesta novela coa posibilidade de existencia dos universos paralelos. Propón que estes universo terían, posiblemente, diferentes valores das constantes básicas da naturaleza (xa sabes: h, e, G, K, etc.). En particular, habería un valor diferente da forza nuclear. Cómpre ter en conta que nos anos 60, 70 e 80 do século XX, a interacción nuclear forte estaba a ser comprendida, estudiada e establecida, polo tanto, o asunto era moi novedoso e válido para a imaxinación dos autores de CF.

Na primeira parte da novela, que se desenvolve na Terra, presenta como o universo paralelo (parauniverso) entra en contaco co noso. Unha vez aceptado e comprendido esto, ten lugar un espectacular achádego científico e tecnolóxico e, tamén, unha historia de rivalidades entre os científicos. A segunda parte desenvólvese no parauniverso. Asimov concibe, non so un planeta alleo, senón todo un universo con leis naturais, seres e formas de pensar e vivir radicalmente diferentes das nosas, pero con unha brillante coherencia interna. A terceira parte desenvólvese na Lúa e supón a resolución final do conflicto.

Nesta novela, Asimov reserva para algunhas personaxes femininas un papel máis relevante que en toda a sú producción anterior. Vamos mellorando.

Por outra banda, a novela goza do personal estilo de Asimov, ameno, con gran sentido do ritmo, introducindo con sabiduría adecuados golpes de efecto e mantendo, sempre, a atención do lector. Ademáis, co máximo respecto posible pola ciencia e tratando de facela verosímil dentro do que non deixa de ser unha especulación imaxinativa. De feito, na primeira parte recibimos unha pequena lección sobre a interacción nuclear e a estabilidade dos núcleos dos átomos.

Disponible en internet aquí.

Forastero en tierra extraña

Novela de Robert Heinlein (EEUU, 1907-1988), considerado un dos mestres da ciencia ficción, a mellor parte da súa producción coresponde aos anos 50 e 60 do século XX. Esta novela foi publicada en 1961 e gañou do premio Hugo de 1962.

Nun futuro indeterminado, envíase unha primeira expedición a Marte coa que se perde contacto. Anos despois, unha segunda expedición rescata a un mozo fillo de dous dos primeiros expedicionarios e que foi educado polos marcianos. Este mozo, Valentine Michael Smith é devolto á Terra. En trono a este xoven desenvólvese unha trama con aspectos políticos, económicos, sociais e relixiosos.
Por unha banda, Michael Smith é herdeiro dunha grande fortuna por parte dos seus pais. Por outra banda, ten gran importancia política como primeiro habitante humano de Marte. Michael é axudado por un personaxe curioso: Jubal Harshaw, un vello hedonista, cínico, astuto e dotado dunha gran intelixencia e capacidade de análise, que vive rodeado de secretarias e outros axudantes.
Michael ten estrañas habilidades físicas e mentales. É incapaz de mentir. Non deixa de darle voltas ás cousas ata que as comprende perfectamente (as asimila). Queda intrigado polo fenómeno das crenzas relixiosas e funda a súa propia igrexa.

Entre os elementos futuristas, destaca e automóbil voador, con ou sen condutor e a ¡cama de auga!

Considerouse no seu tempo como unha novela de culto por parte dos, así chamados, hippies, debido a vida comunal e de liberdade sexual presente na igrexa de Michael. Esto a convertiu nunha novela polémica. Ademais, o primeiro editor norteamericán, esixiu que fose recortada pois a atopou excesivamente longa. As primeiras edicións en inglés e, tamén, en castelán, tiñan unha terceira parte menos de extensión que a actual.

A Heinlein  pásalle o mesmo que xa temos comentado no caso de Asimov, pero levado ao extremo: pode anticipar avances científicos pero non é capaz de darlle á muller un papel que non sexa o máis rancio dentro do máis tradicional. Nesta novela, os comentarios machistas e tamén, homófobos son verdadeiramente increibles nunha persona intelixente. Pode que sexan opinións dos personaxes e non do autor. Ogallá fose así, pero non o parece.

Disponible en internet aquí.