24/12/16

Por no mencionar al perro

Novela de 1999 de Connie Willis, (Denver, Colorado, EEUU, 1945), gañadora dos premios Hugo e Locus.

Como xa fixera en El día del juicio final, os historiadores da Universidade de Oxford realizan viaxes no tempo. Nesta novela, o tempo actual sitúase en 2057, as viaxes ao pasado son, fundamentalmente a 1889 e a 1940, cunha breve incursión ao século XIV. A trama principal xira en relación á destrucción dunha catedral en Inglaterra polo bombardeo da aviación nazi en 1940 e os intentos de reconstrucciónda mesma na actualidade.  As contínuas viaxes dos historiadores ao pasado xeneran pequenos cambios que a autora denomina incongruencias (paradoxas do tempo) que teñen que ser reparadas para evitar o perigo de que a historia mude gravemente e, por exemplo, os alemáns gañen a Segunda Guerra Mundial. Unha das chaves desta incongruencia atópase na época victoriana. Por eso, os historiadores teñen que viaxar a 1889. Vemos unha descripción de dita época, da sociedade de entón, ríxida, clasista, excéntrica, chea de tabús e prohibicións, pero divertidísima cando se observa desde fora.

Escrita con moito sentido do humor, parece unha comedia de enredo con equívocos e situacións hilarantes e diálogos absurdamente xeniais.

A autora fai continuas alusións a clásicos da literatura, comezando polo título que fai referencia a un relato de Jerome K. Jerome, Tres hombres en una barca, de 1889 que levaba como subtítulo, precisamente, Por no mencionar al perro.

1/12/16

Las pseudociencias ¡vaya timo!

Obra de Mario Bunge (Buenos Aires, 1919), físico e fílosofo da ciencia nacido na Arxentina pero que desde a década de 1960 traballou na Alemaña, logo nos Estados Unidos de América e, finalmente, en Canadá. Premio Príncipe de Asturias de Humanidades en 1982. É membro da Asociación Estadounidense para o Avance da Ciencia que promove e defende, entre outras cousaa, a educación cientíca. É un dos filósofos da ciencia máis coñecidos e recoñecidos do mundo.

Esta obra foi publicada por primeira vez dentro da colección ¡Vaya timo! en 2010 e, posteriormente, conxuntamente na dita colección e na Biblioteca Bunge en 2014.

O libro reune varios artigos publicados orixinalmente en outros medios como a revista estadounidense Skeptical Inquirer, do Comité para a Investigación Escéptica dos EEUU. Ademais inclúe un artigo novo.

Ao longo dos diversos artigos, Bunge defiende cales deben ser os rasgos que caracterizan as auténticas disciplinas científicas das que non o son. Establece os criterios de cientificidade. Cómpre dicir que outros filósofos da ciencia discrepan de Bunge.

Aquelas áreas de coñecemento que cumplen os criterios son ciencias. As que non os cumplen son disciplinas no científicas (por exemplo, a crítica literaria). Aquelas disciplinas que non sendo científicas pretender serlo, son pseudociencias ou falsas ciencias. Estas son as perigosas según Bunge pois adoitan incluir fraude ou engano. É o caso da homeopatía ou da astroloxía, pero tamén do psicoanálise.

Por encima de todo, Bunge anima ao lector a ter espíritu crítico e non deixarse enganar.

Disponible na biblioteca do IES de Teis

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...