21/7/09

La guerra de los mundos / A guerra dos mundos

Esta novela de Herbert George Wells ( escritor inglés nado en 1866 e falecido en 1946) foi publicada en 1898 e constitue o primeiro relato de ficción no que os extraterrestres (neste caso os marcianos) invaden a terra.

H. G. Wells, xunto con Jules Verne, é considerado un dos precursores do xenero de ciencia-ficción. Ademáis de esta novela, destacan outros dous títulos: A máquina do tempo (1895) e O home invisible (1897).

O autor sitúa a acción nas proximidades de Londres a principios do século XX. Chegan os marcianos a bordo de enormes naves cilíndricas nas que transportan unhas implacables máquinas de guerra en forma de grandes trípodes articulados e armadas co Raio Ardente e mailo Fume Negro. Con estas armas de tecnoloxía moi superior á terrestre, non tardan en superar a débil resistencia dos humanos.
O narrador (un filósofo do que non coñecemos o nome) asiste á destrucción, salvándose a miudo por pouco. Xunto co artilleiro e o vicario, representan tres típicas actitudes diante da invasión.

Naturalmente, dada a data de publicación, a tecnoloxía descrita é tan primitiva que hoxe pode resultar cómica. Pero eso non é o que importa. Se considera esta novela como certa crítica á invasión que o imperio británico e outras potencias europeas (como España) fixo en Africa, América e Asia, xustificándose por unha pretendida superioridade moral ou intelectual respecto aos pobos indíxenas, levando a destrucción co seu armamento e tecnoloxía.

A obra foi levada ao cine en versións bastante afastadas do orixinal varias veces. A máis famosa a de 1953, e a máis recente de 2005 de Stephen Spielberg e con Tom Cruise.

É moi célebre a adaptación radiofónica de Orson Welles en 1938 que provocou que a meirande parte da poboación que a escoitaba a entendera como unha noticia real, producíndose un gran pánico

Tes a novela completa aquí. En inglés aquí.

Está disponible na biblioteca do IES de Teis tanto en galego como en castelán.

Fragmento da película de 1953, en inglés subtitulada

12/7/09

El peor viaje del mundo


Extraordinario relato de Apsley Cherry-Garrard sobre a expedición de Robert Falcon Scott ao polo sur.
Dita expedición tivo lugar entre os anos 1910 e 1912. Scott e catro expedicionarios máis chegaron ao polo so uns días despois de que o fixera por primeira vez na historia o noruegués Roald Amundsen. Na viaxe de volta á base situada na costa antártica, Scott e os seus compañeiros atoparon a morte pola fame o frío e o agotamento físico.
A finais do século XIX e principios do XX, desatouse o interés por chegar a ámbolos dous polos. Diversos grupos expedicionarios competiron por seren os primeiros. Os que estaban en mellores condicións de conquistar o polo Sur eran Amundsen e o inglés Scott.
Este libro describe as peripecias do grupo de Scott. Está escrito por un membro do grupo que non participou no asalto final ao polo, pero si nas tarefas de preparación e apoio. O relato e directo, sen adornos, transmite con moita forza todas as penalidades e o comportamento dos homes en situacións límite.
É un libro longo pero que se le con gañas de saber máis e máis. Aínda que o desenlace é coñecido, porque está na historia (a victoria de Amundsen e o falecemento dos cinco conquistadores de Scott no regreso), manténse a tensión por saber que foi o que ocurríu e cal foi o verdadeiro problema para que Scott fracasara no seu obxectivo principal, que non era chegar ao polo, senon regresar sans e salvos.
Quen queira saber que son os tan repetidos sentido práctico e cabalerosidade dos ingleses, aquí ten un valioso documento para empezar a entendelo.
As expedicións xeográficas dos séculos 18, 19 e 20, son tamén exploracións científicas. No caso das viaxes ao polo, os viaxeiros facían estudios en diversos campos: magnetismo terrestre, meteoroloxía, botánica e zooloxía (son moi importantes as contribucións do grupo de Scott ao coñecemento do comportamento de varias especies de pingüinos, focas, e aves) e, por suposto, a formación e evolución de diversos tipos de xeos (barreiras, bandeixas, icebergs, glaciares...). Ademáis, fósiles recollidos polos membros do grupo na súa viaxe de volta foron de gran importancia no estabelecemento do feito de que a Antártida e Australia estiveran en épocas remotas unidas e, por tanto, reforzou a teoría da deriva continental e a tectónica de placas.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...